Juist stond ik op het punt af te
rekenen, toen de deur van het cafe geopend werd en er een schoonheid
binnenkwam, die m’n hart drie maal zo snel liet slaan. Klein en tenger was
ze, prachtige goudkleurige lokken omlijsten een knap gezicht, waarin twee
fonkelende groene ogen vrijmoedig de wereld inkeken. Hooguit een jaar of
achttien schatte ik haar, ze kon trouwens ook als even in de twintig zijn,
haar figuur in aanmerking genomen. Voor mij was ze eenvoudig volmaakt. Met
kittige pasjes liep ze naar de bar en ik zond een schietgebedje ten hemel,
dat ze op de lege barkruk naast me kwam zitten. En o wonder, m’n gebed werd
verhoord. Ze hees haar bekoorlijke achterwerk op de kruk en bestelde met een
ietwat hese en zeer sensuele stem een whisky-soda. Bijna onopgemerkt sloeg
ik haar gade. Uit een klein handtasje diepte ze een pakje sigaretten op en
tot mijn grote vreugde merkte ik, dat ze tevergeefs naar een aansteker
zocht. Op zulke momenten reageer ik nogal vlot. Fluks haalde ik m’n
aansteker te voorschijn en bood haar een vuurtje aan, dat ze dankbaar
accepteerde. Het moeilijkste deel, de kennismaking oftewel de aanleiding tot
een gesprek, was overwonnen. "Helemaal alleen hier?" vroeg ik.
Ze knikte maar zei niets. Ik gaf echter niet op. "Dat is toch jammer, zo’n
knappe vrouw als u, helemaal alleen", probeerde ik. "Hou alsjeblieft uw
afgezaagde opmerkingen voor u", snibde ze. Die zat! Volkomen overdonderd was
ik. Gelukkig scheen het schatje nogal dorstig te zijn, want ze dronk haar
glas in ‚‚n teug leeg. "Mag ik nog een pils, Mark?" vroeg ik de barkeeper.
"O, geef deze dame ook iets te drinken", vulde ik aan, op het meisje naast
me wijzend. "Oke, wat moet het zijn, lady?" vroeg Mark. "Hetzelfde, maar met
minder soda. Ik wil de whisky ook graag proeven." Ze kreeg haar whisky en ik
mijn pils.
"Op uw gezondheid", zei ze, het glas naar me opheffend. "Dat vind ik nu
afgezaagd. LAten we op onze kennismaking drinken", stelde ik voor. "Zoals je
wilt, op onze kennismaking dan en ’t is te hopen dat je er geen spijt van
krijgt!" Verbaasd keek ik haar aan. Waarom zou ik er in vredesnaam spijt van
kunnen krijgen? Zo’n schatje trof je toch niet alle dagen. Het enige
riskante was, dat ze alleen of met een vriend naar huis zou gaan. Dan zat ik
voor niets drankjes uit te geven. Maar goed, risiko’s moet een mens toch
lopen, wil hij iets bereiken. "Wacht je hier op iemand?" probeerde ik nog
eens. "Nee, ik ben alleen en wacht op niemand", antwoordde ze. Een hele
geruststelling voor me! "Ben je misschien een animeermeisje of zo?" waagde
ik. Dit was de verkeerde vraag, want ze keek me aan, of ze me wilde
vermoorden. "Sorry, ik vraag ’t maar zo. Je zei toch net, dat je hoopte dat
ik geen spijt van onze kennismaking zou krijgen", maakte ik haar duidelijk.
Ze scheen het te begrijpen, want geleidelijk verdween de boosaardige blik
uit haar ogen. "Misschien kom je daar nog wel achter", zei ze koel. Nooit
heb ik geweten, dat een konversatie op gang brengen zo moeilijk kon zijn.
Volgens mij lag het aan haar. Ze wilde niet praten, dat was het. Voor mij
hoefde het niet meer. Zo gek was ik nu ook weer niet, haar drankjes
aanbieden en me dan laten behandelen als een vod. Verontwaardigd begon ik
aan m’n bierviltje te plukken. Plotseling echter voelde ik een hand op mijn
dij. Verrast en verheugd keek ik haar aan. "Bel even een taxi voor me", zei
ze. Geheel tegen mijn gewoonte stond ik al naast mijn kruk en liep in de
richting van de telefoon. De hoorn had ik al in de hand, toen ik pltseling
besefte, dat ik met de auto was. Waarom dan een taxi bellen? Langzaam legde
ik de hoorn weer neer en keek in de richting van het schatje. Ze knikte me
lachend toe en ineens besefte ik, dat die taxi een smoes was. Ze rekende er
gewoon op, dat ik haar naar huis zou brengen. Nu, wat te bellen als ikzelf
een auto heb. "Mag ik je thuisbrengen?" "Als je wilt, graag", antwoordde ze,
me met een betoverende glimlach aankijkend. Ze liep achter me aan naar de
kapstok en wees me haar mantel. Als in trance nam ik hem en hielp haar erin.
"Wacht even, ik moet nog afrekenen", zei ik haar. "Laat maar, dat heb ik al
gedaan." "Ja maar…" "Niets te maren. Je zou me thuisbrengen en anders was
ik het geld voor een taxi kwijt geweest." Ergens diep in mijn binnenste
begon ik al wat spijt te krijgen van m’n aanbod haar thuis te brengen.
Uiterlijk was ze dan wel volmaakt, maar in de omgang was ze welhaast
onuitstaanbaar. Dat ik als een hondje haar bevelen opvolgde, irriteerde me
mateloos, maar mijn wil leek in haar bijzijn geheel uitgeschakeld. Ze volgde
me naar de auto. Ik opende het portier aan mijn kant, stapte in en deed
vervolgens het prtier aan haar kant open. Gracieus stapte ze in en sloot
kalm de deur. "Waar moeten we heen?" "Rij maar, ik zeg wel links of rechts",
antwoordde ze. "Je kunt me toch zeker wel zeggen, waar we moeten zijn? Ik
ken de stad en het rijdt gemakkelijker", sprak ik tegen. "Doe nu maar zoals
ik het je zeg, dan komt het best voor elkaar", zei ze op gebiedende toon.
Zuchtend startte ik de motor en reed weg. Ze liet me inderdaad tijdig weten,
waar ik moest afslaan, zodat we al spoedig op de plaats van bestemming
waren. "Hier stop je maar", gebood ze. Weer deed ik prompt wat ze zei en
enigszins gelaten wachtte ik op wat er zou volgen.
"Je kunt nog wel even mee gaan om iets te drinken", zei ze op een toon, die
elke tegenspraak overbodig maakte. Even aarzelde ik, maar besloot het toch
maar te doen… Eigenlijk was ik wel nieuwsgierig, wat er zou volgen. Want
dat er iets zou volgen, stond voor mij vast. Het meisje was intussen naar
een alleenstaande enorme bungalow gelopen en had de voordeur reeds geopend.
Wat schuchter trad ik de ruime hal binnen, terwijl ze de deur achter me
sloot. "Zeg, ik weet helemaal nog niet hoe je heet", merkte ik op. "Is dat
dan zo belangrijk?" vroeg ze. "Ach, belangrijk niet, maar het praat wat
gemakkelijker", vond ik. "O ja? Daar heb ik nooit op gelet. Trouwens, zoveel
hoef je niet te praten. Het komt hier meer op doen aan. Ga maar mee." Ik had
in mijn leven al veel meisjes thuis gebracht, maar zoiets vreemds had ik nog
nooit meegemaakt. Enfin, een mens is nooit te oud om te leren, dus sjokte ik
maar achter mijn gebiedster aan. We kwamen in een soort ontvangstkamer. "Zo,
hier wacht je op mij. Ik ben zo terug." Weg was ze, mij stomverbaasd
achterlatend. Als een kat in een vreemd pakhuis voelde ik me. Ik was lang
niet op mijn gemak en ik wenste dan ook vurig, dat ik weer in mijn auto zat.
Dat was tenminste vertrouwd terrein voor mij.
Ik liep naar een hoek van de kamer, waar een stoel stond en voorzichtig ging
ik erop zitten. "Had ik je gezegd te gaan zitten?" werd me plotseling
toegebeten. Ik veerde op uit de stoel als een schooljongen, die op heterdaad
ergens op betrapt wordt. Bij de aanblik van het meisje had ik het gevoel,
dat m’n hart zou blijven stilstaan. Plotseling werd me alles duidelijk. M’n
betoverende fee was niet meer en niet minder dan een… sadiste! Ze had zich
in een mum van tijd verkleed. En hoe! Ze droeg nu een super minirokje van
zwart leer, daarboven een zwarte leren beha die echter geen cups bezat,
zodat haar prachtig gevormde borsten zichbaar waren. Aan haar benen droeg ze
zwarte leren laarzen en warte leren handschoenen tot de oksels maakten het
geheel kompleet… Langzaam maar zeker herstelde ik van de schok, die ik had
gekregen bij de ontdekking waar ik me bevond. Als aan de grond genageld
staarde ik haar aan. Ze keek me met een koele, hooghartige blik aan en
bewoog haar hand bijna onmerkbaar. Pas toen bemerkte ik de lange rijzweep,
die ze losjes in een hand hield. Ik wilde weglopen, maar was niet in staat
m’n voeten ook maar ‚‚n stap te verzetten. Het angstzweet brak me uit en
steeds moest ik naar haar kijken, of ik wilde of niet… Ik deed m’n mond
open om te schreeuwen, maar er kwam geen enkel geluid. Een siddering ging
door mijn lichaam en vreemd genoeg wist ik niet of het van angst of van
opwinding was. "Kom hier!" gebood ze. Net wilde ik haar zeggen, dat ik mijn
voeten niet kon verplaatsen, toen ik plotsklaps merkte, dat ik naar haar
toeliep. "Volg me", ze ze alleen en draaide zich om. Het was alsof ze me met
een touwtje achter zich aantrok, zo dribbelde ik achter haar aan. En dat,
terwijl ik helemaal niet met haar mee wilde. Ik wilde weg, weg van dit
sinistere gedoe. We gingen de hal door, een trap op, toen nog een trap en
daar, op een kleine overloop, opende ze een deur. Aarzelend en uiterst
langzaam ging ik een donkere kamer binnen, maar toen de zweep vlak achter
mijn hakken knalde, wilde ik wel vlugger. Ik hoorde haar de deur weer
sluiten, maar wist niet, of ze dat van binnen of van buiten deed. Eensklaps
stond ik in een zee van licht, en kneep ijllings miojn ogen dicht.
Ze was dus binnen. Na enige ogenblikken was ik aan het licht gewend en kon
ik zien, waar ik me bevond. Een erg geruststellende aanblik was het niet
bepaald. Het leek wel een middeleeuwse folterkamer. In het midden stond een
houten bed, waaraan klemmen en touwen bevestigd waren. Langs de kanten niets
dan enge voorwerpen. Zwepen, spaanse rietjes, klemmen, puntige voorwerpen,
bergen touw, een schandblok enzovoort. Vandaar dus dat ze hoopte, dat ik
geen spijt van onze kennismaking zou krijgen. "Kleed je uit", beval ze.
Hulpeloos keek ik om me heen, waar ik mijn kleren neer zou kunnen leggen.
"Je kleren leg je maar bij elkaar in die hoek daar." Mijn meesteres wees
naar de hoek, die het verst van ons verwijderd was. Snel ontdeed ik me van
mijn kleren, bracht ze naar de plaats, die me gewezen was en liep snel naar
haar terug. Ze knikte goedkeurend. "Je zult een goede slaaf zijn", stelde ze
vast. "Ik weet het niet, ik heb het nog nooit gedaan", grijnsde ik stom.
"Hou je kop dicht, er wordt je niets gevraagd, wel?" Het was gewoon
verbazingwekkend, dat de hese sensuele stem, die ze in het cafe had, zo
sterk kon veranderen. Een kille, onpersoonlijke stem had ze nu. Haar hele
houding was trouwens ijzig en ongenaakbaar… "Je hoefde me niet te
vertellen, dat je het nooit gedaan hebt, dat wist ik al. Toch weet ik, dat
je me onvoorwaardelijk zult gehoorzamen. Het slaaf zijn zit in je en ik zal
het eruit halen. Vooruit, ga op je buik op die tafel liggen." Nadat ik was
gaan liggen, voelde ik, hoe ze een touw om mijn nek legde en het vastbond.
Daarna vouwde ze mijn handen op m’n rug en boeide ze, vervolgens kwam er een
touw onder mijn armen door, dat vastgesjord werd onder aan de tafel.
Nu waren mijn benen aan de beurt. Ze spreidde ze wijd uiteen en bond ze
ieder afzonderlijk aan een kant van de tafel vast. Gen centimeter kon ik me
verroeren. Weerloos en hulpeloos was ik nu aan haar grillen overgeleverd.
Nog was het blijkbaar niet genoeg, want geheel onverwachts lichtte ze mijn
hoofd aan mijn haren op, waarna een soort houtje in mijn mond werd geperst.
Er zaten touwen aan de uiteinden, die achter op m’n hoofd werden
samengebonden. Schreeuwen was nu zelfs onmogelijk geworden… Eensklaps
hoorde ik een stevig suizen en voor ik goed en wel wist wat er gebeurde,
veerde mijn vlees op onder de striemende slag van de zweep. Ik had het
gevoel, of mijn kont in tweeen werd gespleten.
Het blokje hout tussen mijn tanden beet ik bijna door midden. Het liefst had
ik geschreeuwd en gegild, maar slechts een armzalig gerochel was te horen.
Opnieuwkletste de zweep op mijn blote huid en nog eens… en nog eens… en
nog eens… Ze wist van geen ophouden. Na enkele slagen echter werd het
pijngevoel minder. Het maakte plaats voor een vreemde tinteling en ik
probeerde zelfs m’n achterste op te heffen, om de slagen tegemoet te komen.
Steeds meer begon ik van deze marteling te genieten, vooral mijn lul, die zo
stijf was geworden als een betonpaal. Mijn speelkameraad kon echter geen
kant uit en kwam zodoende aardig ind e verdrukking te zitten. Eindelijk
scheen mijn meesteres moe in de ermen te worden. Het slaan hield op en ik
hoorde haar zwaar hijgen. Toen maakte ze me los.
"Draai je op je rug." Dat was makkelijker gezegd dan gedaan, omdat mijn kont
helemaal beurs was geslagen. Tranen van pijn sprongen in m’n ogen. Ze kende
echter geen medelijden. De touwen werden weer vastgesnoerd. Het enige
verschil was, dat mijn handen boven mijn hoofd werden gekneveld. M’n lul
prikte nu parmantig in de lucht. Maar wat graag had ik me afgetrokken. Nog
beter zou het echter zijn, hem in haar kutje te stoppen, maar het leek er
niet op dat zit zou gaan gebeuren. Ze rommelde wat achter me, zodat ik niet
kon zien, wat ze precies uitvoerde. Na enige tijd had ze echter gevonden wat
ze zocht. Ze kwam naast me staan en haar groene ogen fonkelden van
sadistisch genot. E‚n snelle beweging en ik beet m’n houtje haast aan
flarden. Met moeite zag ik, wat ze gedaan had. Dat kreng had een klem op
mijn mannelijke tepel gezet! Het was haast niet te harden, zo pijnlijk! Met
voldoening bekeek ze haar werk en weldra was ook de andere tepel van een
klem voorzien. Wild trok ik aan de touwen om los te komen, doch na een
poosje zakte ook deze pijn en m’n lul, die van schrik ineengeschrompeld was,
kwam met kleine rukjes weer in model. Een onheilspellende grijns gleed over
haar gelaat. Ze boog zich naar de grond, pakte een doosje en begon rond mijn
navel dikke, nogal stompe naalden te prikken. Ze deed het zo hard, dat ze in
de huid bleven steken. Weer zakte mijn fiere lans als een plumpudding in
elkaar en weer kreeg het houtje het zwaar te verduren.
Toen er naar haar zin voldoende naalden rond mijn navel prijkten, stak ze
een sigaret op. De eerste rookwolken blies ze recht in mijn gezicht en
daarna drukte ze haar sigaret op mijn maag uit. Dit was net even teveel van
het goede. Ik begon sterretjes te zien en daarna werd het zwart om me heen.
Hoelang ik zo gelegen heb, weet ik niet meer. Toen ik de ogen weer opsloeg,
lag ik volledig gekleed op een zachte bank in een luxueus ingerichte kamer.
M’n meesteres zat tegenover me. Ze had haar gewonde kleren weer aan en keek
me met een betoverende glimlach aan. "Wat is dat nou? Neem ik je mee om iets
te drinken en dan val je in slaap!" vroeg ze met een verwonderde blik in
haar ogen. Verbaasd keek ik haar aan. Zou ik alles gedroomd hebben? Ik wilde
het haar vragen, maar het was alsof ze me met haar ogen verbood er iets over
te zeggen. Ik kreeg geen woord over mijn lippen. Toen ik wilde gaan zitten,
wist ik het. Ik had het niet gedroomd. M’n pijnlijke achterste, m’n
gloeiende tepels, maag en navelstreek waren het bewijs ervoor. Moeizaam nam
ik de ingeschonken borrel van haar aan en dronk het glaasje in ‚‚n teug
leeg. Ze knikte me bemoedigend toe. "Je komt toch nog eens terug bij mij, is
het niet?" Willoos knikte ik en ik wist, dat ik zou gaan ook. Op de een of
andere manier heeft deze jonge vrouw me in haar macht gekregen, zonder dat
ik er ook maar iets tegen kan doen…